Ten się śmieje, kto ma zęby

Werze umarł mąż. Wera musi przygotować pogrzeb i stypę. I buty dla nieboszczyka, o które najtrudniej. Wera wyrusza w miasto.
W trakcie tej odysei poznajemy jej życie, o którym Wera opowiada nie przebierając w słowach, bez czułości, bez nostalgii. Ale tylko pozornie, bo co chwilę, mimochodem, spod tego pancerza gruboskórności jaki Wera nosi, wyrwie się wspomnienie o ojcu, o Zośce, o powodzie zawrotów głowy. Wera jest twarda, bo musi. Dobre czasy dawno się skończyły, teraz Wera jest samotna, żyje na granicy nędzy i zmiany na lepsze raczej nie będzie.
Bardzo dobra książka. Napisana skondensowanym i pozbawionym ozdobników językiem. Daleko jej od kocykowej literatury, bo pokazuje paskudną rzeczywistość wielu starszych ludzi, których codziennie mijamy i których mamy gdzieś, bez najmniejszej refleksji, że za kilkanaście/kilkadziesiąt lat sami tak możemy skończyć. Że niby długo. Wcale nie, szybko zleci.
#WyzwanieLC2024 maj

Werze umarł mąż. Wera musi przygotować pogrzeb i stypę. I buty dla nieboszczyka, o które najtrudniej. Wera wyrusza w miasto.
W trakcie tej odysei poznajemy jej życie, o którym Wera opowiada nie przebierając w słowach, bez czułości, bez nostalgii. Ale tylko pozornie, bo co chwilę, mimochodem, spod tego pancerza gruboskórności jaki Wera nosi, wyrwie się wspomnienie o ojcu, o...

Jeśli powieść powinna być jak myśliwiec, to powinna: mieć pułap i dużo powietrza, przestrzeni, by nieść czytelnika; powinna być drapieżna, atakować pomysłem narracyjnym i językiem; powinna być prawdziwa, zatem mieć bohaterów z krwi i kości - choćby byli martwi; powinna zaskakiwać, pojawiać się z nienacka tam, gdzie nikt się tego nie spodziewa; powinna w końcu umieć iść pod prąd, nie ulegać oczekiwaniom, nawet jeśli temat, który porusza, wydaje się narzucać pewną oczywistość i poprawność. Jeśli powieść powinna być myśliwcem, to "Ten się śmieje, kto ma zęby" właśnie nim jest.

Jeśli powieść powinna być jak myśliwiec, to powinna: mieć pułap i dużo powietrza, przestrzeni, by nieść czytelnika; powinna być drapieżna, atakować pomysłem narracyjnym i językiem; powinna być prawdziwa, zatem mieć bohaterów z krwi i kości - choćby byli martwi; powinna zaskakiwać, pojawiać się z nienacka tam, gdzie nikt się tego nie spodziewa; powinna w końcu umieć iść pod...

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i szczerze, książka - „Ten się śmieje, kto ma zęby” bardzo mi się podobała i chętnie jeszcze coś Pani Zyty przeczytam.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i szczerze, książka - „Ten się śmieje, kto ma zęby” bardzo mi się podobała i chętnie jeszcze coś Pani Zyty przeczytam.

Właściwie to nie wiem, co napisać o tej książce. Bo rozumiem zamysł, że literatura piękna to nie tylko cudowne zdania, ułożone tak, żeby zachwycały. Literatura piękna to też bluzgi, rynsztok i szokowanie.
Wera kobieta wyzwolona, która właściwie można powiedzieć miała męża. Czy go kochała, no raczej nie. Takie bardziej małżeństwo z rozsądku. Choć na innych panów nie narzekała, nawet po zamążpójściu. Także było jej obojętne ;)

Właściwie to nie wiem, co napisać o tej książce. Bo rozumiem zamysł, że literatura piękna to nie tylko cudowne zdania, ułożone tak, żeby zachwycały. Literatura piękna to też bluzgi, rynsztok i szokowanie.
Wera kobieta wyzwolona, która właściwie można powiedzieć miała męża. Czy go kochała, no raczej nie. Takie bardziej małżeństwo z rozsądku. Choć na innych panów nie...

Podczas czytania tej książki miałam wrażenie, że jest to pewnego rodzaju kalka powieści Karpowicza "Sońka". Tam też krążymy wraz z autorem wokół tematu śmierci i mamy spisany ciąg myśli okraszony dialogami. To co w "Sońce" mnie zachwyciło, tutaj już nie. Miałam poczucie takiego trochę odgrzewanego kotleta.

Ponadto sama główna bohaterka, jak i liczba wulgaryzmów zdecydowanie mnie odrzuciła. To nie jest to, czego oczekuję od literatury pięknej.

Podczas czytania tej książki miałam wrażenie, że jest to pewnego rodzaju kalka powieści Karpowicza "Sońka". Tam też krążymy wraz z autorem wokół tematu śmierci i mamy spisany ciąg myśli okraszony dialogami. To co w "Sońce" mnie zachwyciło, tutaj już nie. Miałam poczucie takiego trochę odgrzewanego kotleta.

Ponadto sama główna bohaterka, jak i liczba wulgaryzmów...

Zachwyciła mnie ta książka - język jest bardzo specyficzny, ale doskonale definiuje główną bohaterkę. Jest prosta, niemal prymitywna, a jednak mądra, taką życiową mądrością. Jej siła, brak rozckliwiania się nad sobą, budzi szacunek, ale i wzrusza.. próba trwania „przy swoim” pomimo „wszystkiego”.. dziękuję za ten wgląd w osobę jakiej nie znam a bardzo mnie zainteresowała i z pewnością to spotkanie otworzy mnie na innych.. gdzie tak łatwo o osądy i wspaniałe rady.. dziękuję też za język - wspaniała, dająca do myślenia grę słów

Zachwyciła mnie ta książka - język jest bardzo specyficzny, ale doskonale definiuje główną bohaterkę. Jest prosta, niemal prymitywna, a jednak mądra, taką życiową mądrością. Jej siła, brak rozckliwiania się nad sobą, budzi szacunek, ale i wzrusza.. próba trwania „przy swoim” pomimo „wszystkiego”.. dziękuję za ten wgląd w osobę jakiej nie znam a bardzo mnie zainteresowała i...

Ocena tej książki nie jest rzeczą prostą, doceniam zabawę słowem i konsekwencję w tworzeniu spójnej ścieżki narracyjnej ale główna bohaterka jest antypatyczna, wzbudza irytację i litość. Na wczesnym etapie lektury myślałam, że nie doczytam do końca, jest jednak coś interesującego w możliwości odkrywania świata oczyma kogoś kto patrzy na niego w sposób tak odmienny. Na plus oceniam sposób wydania w pierwszym princie; książka, szyta, dużo światła na stronie, sztuka na okładce, duża czcionka.
PS. Prześladuje mnie wypowiedź jednego z internetowych recenzentów, który powiedział o tej książce, że była dla niego ciekawa bo pokazuje jak kobiety podchodzą do seksualności. Przepraszam ale jeżeli ktoś traktuje percepcję głównej bohaterki ,,Ten się śmieje..." jako typowo kobiecą to mówiąc słowami piosenki Anny Marii Jopek ,,ja wysiadam".

Ocena tej książki nie jest rzeczą prostą, doceniam zabawę słowem i konsekwencję w tworzeniu spójnej ścieżki narracyjnej ale główna bohaterka jest antypatyczna, wzbudza irytację i litość. Na wczesnym etapie lektury myślałam, że nie doczytam do końca, jest jednak coś interesującego w możliwości odkrywania świata oczyma kogoś kto patrzy na niego w sposób tak odmienny. Na plus...

Znam taką kobietę jak Wera.
Czy nie za dużo tam było trupa?
Dla mnie książka trochę napisana pod nagrodę.
Sztuka przez zbyt wielkie SZ.
I nie chodzi mi styl, bo ten akurat był przedni.

Znam taką kobietę jak Wera.
Czy nie za dużo tam było trupa?
Dla mnie książka trochę napisana pod nagrodę.
Sztuka przez zbyt wielkie SZ.
I nie chodzi mi styl, bo ten akurat był przedni.

Świetna książka. Bardzo dobrze wykreowana postać Wery, jej samotności, zmagania się z tak zwanym życiem. Język stylizowany w ten wulgarno-wyrafinowany sposób, stylem lekko nawiązuje do Twardocha i Myśliwskiego.
Godna polecenia smakoszom literatury.

Świetna książka. Bardzo dobrze wykreowana postać Wery, jej samotności, zmagania się z tak zwanym życiem. Język stylizowany w ten wulgarno-wyrafinowany sposób, stylem lekko nawiązuje do Twardocha i Myśliwskiego.
Godna polecenia smakoszom literatury.

Bardzo cięty humor, przypomina mi ta książka fryzjerskie peregrynacje pewnego bohatera z Barcelony pióra Mendozy. Jest i na śmiesznie, jest i na smutno. Śmiałam się, ale i poszukam poruszenie. Bardzo cenię dobrą obserwację społeczną.

Bardzo cięty humor, przypomina mi ta książka fryzjerskie peregrynacje pewnego bohatera z Barcelony pióra Mendozy. Jest i na śmiesznie, jest i na smutno. Śmiałam się, ale i poszukam poruszenie. Bardzo cenię dobrą obserwację społeczną.